W ostatnim czasie na curia.eu pojawiły się 4 nowe pytania prejudycjalne dotyczące wykładni przepisów dyrektywy 2005/29 o nieuczciwych praktykach handlowych. Niekóre pytania dotyczą bardzi istotnych zagadnień związanych ze stosowaniem dyrektywy i wydanych na jej podstawie przepisów prawa krajowego.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Niemcy) w dniu 2 maja 2011 r. - Georg Köck przeciwko Schutzverband gegen unlauteren Wettbewerb (Sprawa C-206/11)
Pytanie prejudycjalne:
Czy art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 5 dyrektywy 2005/29/WE1 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady ("dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych") lub inne przepisy tej dyrektywy stoją na przeszkodzie obowiązywaniu uregulowania krajowego, zgodnie z którym zapowiedź wyprzedaży bez zgody właściwego organu administracji jest niedopuszczalna i w związku z tym powinna być zakazana w postępowaniu sądowym bez konieczności badania przez sąd w tym postępowaniu wprowadzającego w błąd, agresywnego lub w inny sposób nieuczciwego charakteru tej praktyki handlowej?
Komentarz:
Wygląda na kolejną sprawę z cyklu wyczerpujący charakter czarnej listy praktyk nieuczciwych w każdych okolicznościach a prawo krajowe – i prawo krajowe zapewnie ponownie polegnie (kilka postów, mniej lub bardziej poświęconych czarnej liście, pod tym linkiem).
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 16 sierpnia 2011 r. - Purely Creative Ltd i in. przeciwko Office of Fair Trading (Sprawa C-428/11)
Pytania prejudycjalne
Czy zakazana praktyka określona w pkt 31 załącznika I do dyrektywy 2005/29/WE1 obejmuje wypadek, w którym przedsiębiorca informuje konsumenta, iż wygrał on nagrodę lub uzyskał porównywalną korzyść, podczas gdy w rzeczywistości przedsiębiorca zachęca konsumenta do poniesienia pewnego kosztu, w tym kosztu bagatelnego, w związku ze zgłoszeniem się po nagrodę lub porównywalną korzyść?
W sytuacji, gdy przedsiębiorca oferuje konsumentowi wybór pomiędzy kilkoma sposobami zgłoszenia się po nagrodę lub porównywalną korzyść, czy pkt 31 załącznika I zostaje naruszony w wypadku, gdy podjęcie jakiejkolwiek czynności w ramach któregokolwiek ze sposobów zgłoszenia się po nagrodę lub korzyść jest uzależnione od poniesienia przez konsumenta kosztu, w tym także kosztu bagatelnego?
Jeżeli nie dochodzi do naruszenia pkt 31 załącznika I w sytuacji, gdy sposób zgłoszenia się wymaga od konsumenta poniesienia jedynie kosztów bagatelnych, w jak sposób sąd krajowy powinien ustalić, czy koszty takie są kosztami bagatelnymi? W szczególności czy takie koszty powinny być całkowicie niezbędne:
a) w celu zidentyfikowania przez przedsiębiorcę konsumenta jako zdobywcy nagrody lub
b) w celu wejścia przez konsumenta w posiadanie nagrody lub
c) w celu przeżycia przez konsumenta doświadczenia przedstawianego jako nagroda?
Czy zastosowanie sformułowania "fałszywe wrażenie" w pkt 31 wprowadza jakikolwiek wymóg dodatkowy obok wymogu, by konsument wpłacił kwotę pieniężną lub poniósł koszt w związku ze zgłoszeniem się po nagrodę, pozwalający sądowi krajowemu na stwierdzenie, że wystąpiło naruszenie pkt 31?
Jeżeli tak, to w jaki sposób sąd krajowy powinien stwierdzić, czy takie "fałszywe wrażenie" zostało wywarte? W szczególności, czy przy ustalaniu, że zostało wywarte "fałszywe wrażenie" sąd krajowy powinien uwzględniać stosunek wartości nagrody do kosztu zgłoszenia się po nią? Jeżeli tak, czy taka "stosunkowa wartość" powinna być oceniana w odniesieniu do:
a) kosztu jednostkowego ponoszonego przez przedsiębiorcę przy nabywaniu nagrody lub
b) kosztu jednostkowego ponoszonego przez przedsiębiorcę w celu przekazania nagrody konsumentowi lub
c) wartości nagrody z punktu widzenia konsumenta, przy uwzględnieniu, "wartości rynkowej" porównywalnego przedmiotu dostępnego w sprzedaży?
Komentarz
Tradycyjnie pytania prejudycjalne od sadów brytyjskich nie należą do krótkich :). Wreszcie pojawia się pytanie o interpretację jednego z wielu przepisów z czarnej listy, które budzą wątpliwości w doktrynie i praktyce. Wyrok TS będzie miał niemałe znaczenie dla przedsiębiorców – niebawem powinienem odnieść się szerzej do zgłoszonych powyżej pytań. Poniżej kluczowy przepis dyrektywy:
31) Stwarzanie fałszywego wrażenia, że konsument już uzyskał, uzyska lub po wykonaniu określonej czynności uzyska nagrodę lub inną porównywalną korzyść, gdy w rzeczywistości
– nagroda lub inna porównywalna korzyść nie istnieje,
lub
– możliwość wykonania określonej czynności w związku z uzyskaniem nagrody lub innej porównywalnej korzyści uzależniona jest od wpłacenia przez konsumenta określonej kwoty pieniędzy lub poniesienia kosztów.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajský súd v Prešove (Republika Słowacka) z dnia 22 sierpnia 2011 r. - SKP przeciwko Kveta Polhošová (Sprawa C-433/11)
Pytania prejudycjalne
Czy art. 5-9 dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym1 należy interpretować w ten sposób, iż powinno się uznać za nieuczciwą praktykę również praktykę podmiotu gospodarczego, który przenosi wierzytelności względem konsumentów na podmiot w stanie upadłości, jeżeli konsumenci nie mają gwarancji zwrotu kosztów postępowania sądowego wszczętego na podstawie umowy konsumenckiej.
Jeżeli odpowiedź na poprzednie pytanie brzmi, że cesja wierzytelności względem konsumentów na podmiot w stanie upadłości w celu odzyskania jest sprzeczna z prawem Unii Europejskiej, czy:
A. artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej można interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on, aby organ sądowy dla potrzeb ochrony konsumentów nie zastosował obniżenia opłaty sądowej przewidzianego w ustawie na rzecz syndyka masy upadłościowej i orzekł ewentualnie, bez naruszenia prawa syndyka masy upadłościowej do ochrony sądowej, o zakończeniu postępowania z uwagi na brak wniesienia opłaty sądowej od pozwu;
B. artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG [z dnia 5 kwietnia 1993 r.] w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich2 sprzeciwiają się zastosowaniu przepisu prawa krajowego o zwolnieniu syndyka masy upadłościowej od opłaty sądowej, jeżeli w braku nieuczciwej praktyki powód nie byłby zwolniony od rzeczonej opłaty sądowej, a z uwagi na zakończenie postępowania unikniętoby postępowania sądowego dotyczącego świadczenia wynikającego z nieuczciwego warunku umowy.
Komentarz
Czy na Słowacji nie mają większych problemów? Bardzo wydumane pytanie, które sprowadza się – w pierwszej części – do odpowiedzi na pytanie, czy niedozwolone postanowienie umowne może być uznane za nieuczciwą praktykę handlową (o czym niedługo na blogu).
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 26 sierpnia 2011 r. - CHS Tour Services GmbH przeciwko Team4 Travel GmbH (Sprawa C-435/11)
Pytanie prejudycjalne
Czy art. 5 dyrektywy 2005/29/WE1 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (dyrektywy o nieuczciwych praktykach handlowych) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku wprowadzających w błąd praktyk handlowych w rozumieniu art. 5 ust. 4 tej dyrektywy nie jest dopuszczalne oddzielne badanie kryteriów, o których mowa w art. 5 ust. 2 lit. a) tej dyrektywy?
Komentarz
Bardzo ciekawe pytanie. O co chodzi, czy w przypadku praktyk wprowadzających w błąd i agresywnych praktyk rynkowych dopuszczalne jest dodatkowe badania pod kątem klauzuli generalnej nieuczciwej praktyki handlowej (ogólna definicja nieuczciwej praktyki).
I tak polska ustawa wręcz nakazuje takie badania – art. 4 ust. 2 upnpr:
Za nieuczciwą praktykę rynkową uznaje się w szczególności praktykę rynkową wprowadzającą w błąd oraz agresywną praktykę rynkową, a także stosowanie sprzecznego z prawem kodeksu dobrych praktyk, jeżeli działania te spełniają przesłanki określone w ust. 1.
Natomiast wielu przedstawicieli zagranicznej doktryny jest przeciwnego zdania.
O tym również niebawem spróbuje napisać, pewien czas temu researchowałem ten temat.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz