Sąd
Najwyższy w dniu 20 listopada 2015 r. w składzie 7 sędziów wydał długo
oczekiwaną uchwałę w sprawie kontroli abstrakcyjnej postanowień wzorców
umownych o następującej treści:
1. Prawomocność materialna wyroku uznającego postanowienie wzorca umowy
za niedozwolone wyłącza powództwo o uznanie za niedozwolone postanowienia tej
samej treści normatywnej, stosowanego przez przedsiębiorcę pozwanego w sprawie,
w której wydano ten wyrok (art. 365 i 366 k.p.c.).
2. Prawomocność materialna wyroku uznającego postanowienie wzorca umowy za niedozwolone - także po wpisaniu tego postanowienia do rejestru (art. 479[45] § 2 k.p.c.) - nie wyłącza powództwa o uznanie za niedozwolone postanowienia tej samej treści normatywnej, stosowanego przez przedsiębiorcę niebędącego pozwanym w sprawie, w której wydano ten wyrok (art. 365 i 366 w związku z art. 479[43] k.p.c.).
2. Prawomocność materialna wyroku uznającego postanowienie wzorca umowy za niedozwolone - także po wpisaniu tego postanowienia do rejestru (art. 479[45] § 2 k.p.c.) - nie wyłącza powództwa o uznanie za niedozwolone postanowienia tej samej treści normatywnej, stosowanego przez przedsiębiorcę niebędącego pozwanym w sprawie, w której wydano ten wyrok (art. 365 i 366 w związku z art. 479[43] k.p.c.).
W poniższych punktach znajdziecie
informacje o skutkach, które może wywrzeć uchwała na orzecznictwo sądów
powszechnych i Prezesa UOKiK. Piszę „może”, ponieważ formalnie uchwała wydana
przez Sąd Najwyższy nie wiąże wskazanych wyżej podmiotów.
